Οι διαπιστευμένοι διαμεσολαβητές από το ΥΔΔΑΔ δε μπορούμε παρά να υποδεχόμαστε θετικά το υπό ψήφιση νομοσχέδιο, το οποίο για πρώτη φορά στην ελληνική επιχειρηματικότητα και στην ελληνική κοινωνία «επιβάλλει» τη διαπραγμάτευση μεταξύ των χρεωμένων επιχειρήσεων και των πάσης φύσεως πιστωτών τους (δηλαδή του Δημοσίου, των Τραπεζών και των Ιδιωτών πιστωτών). Οι προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειες να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της υπερχρέωσης των επιχειρήσεων, οφείλονται -εκτός των άλλων- στο ότι προώθησαν το «προφίλ» μιας απεγνωσμένης επιχείρησης που «παρακαλάει» γονυπετής τους αγέρωχους πιστωτές της για έναν συμβιβασμό. Η μακρόχρονη κρίση έχει καταστήσει σαφές ότι μια επιχείρηση που βάζει λουκέτο και εκπλειστηριάζεται η κινητή και ακίνητη περιουσία της δε συνεπάγεται απαραίτητα έναν κερδισμένο πιστωτή, αλλά τουναντίον, λαμβανομένων υπόψη της κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων και εξοπλισμού επιχειρήσεων, τον περιορισμό του αγοραστικού ενδιαφέροντος, τα ιδιαίτερα υψηλά νομικά και δικαστικά κόστη αλλά και το μακρόχρονο των εν λόγω διαδικασιών. Το καινοτόμο λοιπόν με το εν λόγω νομοσχέδιο είναι ότι τοποθετεί στο ίδιο τραπέζι ως ισότιμα μέρη την επιχείρηση, τις Τράπεζες και το Δημόσιο, κινούμενο από την κοινή (και εύλογη) παραδοχή ότι εάν τα μέρη δεν προσπαθήσουν τουλάχιστον να τα βρούνε τότε είναι κακό όλων τους, είναι κακό όλων μας.

               Από μία τέτοια προσπάθεια προώθησης της κουλτούρας της διαπραγμάτευσης, ώστε τα μέρη να οδηγηθούν σε άμεσες, βιώσιμες λύσεις, τις οποίες τα ίδια θα επιλέξουν και θα διαμορφώσουν, δεν μπορούσε να λείπει ο διαμεσολαβητής, καθώς η έννοια του θεσμού της διαμεσολάβησης έγκειται ακριβώς σε αυτό: να διευκολύνει την επικοινωνία των μερών, να αποφορτίσει τα συναισθήματά τους και να τους βοηθήσει να αντιληφθούν το κοινό τους συμφέρον, το οποίο δε μπορεί να είναι άλλο από το να είναι συνδιαμορφωτές των προοριζόμενων για αυτά λύσεων. Είναι παράλογο να ζητάμε από έναν Δικαστή, ο οποίος στερείται οικονομικών γνώσεων και επιχειρηματικής εμπειρίας  να κάνει κάτι άλλο πλην του να εφαρμόσει το Νόμο. Και οι νόμιμες λύσεις στον επιχειρηματικό κόσμο δε μεταφράζονται σε βιώσιμες και οικονομικά συμφέρουσες λύσεις.

               Βέβαια ο ρόλος που δίνεται στους διαμεσολαβητές στο εν λόγω νομοσχέδιο, είναι αυτός του συντονιστή της διαδικασίας εξωδικαστικού συμβιβασμού και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί διαμεσολάβηση με την έννοια του Ν.3898/2010. Γίνεται ωστόσο ένα πρώτο (ίσως δειλό βήμα) να συστηθεί ο διαμεσολαβητής στην ελληνική κοινωνία ως ένα μέρος ουδέτερο, εχέμυθο και ικανό να προστατεύσει εμπιστευτικές πληροφορίες των διαπραγματευόμενων μερών. Φιλοδοξώ ωστόσο ότι τα μέρη θα εκμεταλλευτούν τη δυνατότητα των προσωπικών συναντήσεων που το άρθρο 8 του παρόντος νομοσχεδίου προβλέπει, οπότε εκεί θα δοθεί εν τοις πράγμασι ένας πιο ουσιαστικός ρόλος στον διαμεσολαβητή, ο οποίος εξαιτίας των γνώσεων και εμπειριών του θα μπορέσει να συνεισφέρει ουσιαστικά στην θετική έκβαση των διαπραγματεύσεων, στη διάσωση της επιχείρησης, στη εξυγίανση των χαρτοφυλακίων των Τραπεζών, στην εξασφάλιση θέσεων εργασίας και εν τέλει στην προώθηση της οικονομίας.

               Θεωρώ ωστόσο ότι ο αποκλεισμός του διαμεσολαβητή-συντονιστή από τις διαπραγματεύσεις επιχείρησης η οποία έχει έναν πιστωτή κατά ποσοστό 85% είναι άστοχη και εάν η εν λόγω διάταξη δεν τροποποιηθεί θα καταλήξει κενή περιεχομένου. Ειδικότερα η κατάθεση της αίτησης εξωδικαστικού συμβιβασμού στην ηλεκτρονική πλατφόρμα της Ειδικής Γραμματείας Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους, ουδέν έχει να προσφέρει σε μία επιχείρηση ή σε μία Τράπεζα, περισσότερο από αυτό που ούτως ει άλλως ο οφειλέτης θα μπορούσε να επιτύχει επισκεπτόμενος το κατάστημα της μεγάλης πιστώτριας του. Ο συντονισμός και της εν λόγω διαδικασίας από έναν διαμεσολαβητή σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν όχι μόνο σκόπιμος, αλλά και αναγκαίος, αφού σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε να έχει πιο ουσιαστικό ρόλο πέραν του συντονισμού της διαδικασίας, έναν ρόλο που θα προσιδιάζει στην έννοια της διαμεσολάβησης, όπως αυτή προβλέπεται στο Ν.3898/2010. Εξάλλου εάν τα μέρη μπορούσαν να τα βρούνε, θα το είχαν πράξει ήδη. Δε χρειαζόταν να αναμένουν μια τυπική κατ’ ουσίαν καταχώριση της αίτησης εξωδικαστικού συμβιβασμού στην ηλεκτρονική πλατφόρμα της Ε.Γ.Δ.Ι.Χ.

               Δεν πρέπει να αντιλαμβανόμαστε το θεσμό της Διαμεσολάβησης ως έναν θεσμό που έρχεται να ελαφρύνει τον φόρτο των Δικαστηρίων από τις εκκρεμείς υποθέσεις τους αλλά ως μία win-win μέθοδο επίλυσης της όποιας διαφοράς, η οποία διαφυλάττει ή διευρύνει συνεργασίες και σχέσεις. Και ως τέτοιος θεσμός πρέπει να ενταχθεί πιο δυναμικά σε όλες τις προσπάθειες διάσωσης των επιχειρήσεων και της οικονομίας.